مقالات 25 دی 1401 - 2 سال پیش زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
کپی شد!
0

۳ واکنش معمول به اختلال یادگیری کودک

اختلال یادگیری کودک

عوامل استرس زا برای والدین

یکی از مهم‌ترین عوامل استرس‌زا برای والدین این است که بفهمند کودک‌شان اختلال یادگیری دارد. شما نباید با فهمیدن این موضوع خودتان را ببازید. با کمی صبر و تأمل یاد می‌گیرید که با موضوع کنار بیایید و با برداشتن گام‌های لازم کودک خود را برای گذر از این اختلال تقویت کنید. قبل از شروع کار باید بدانید که در این مسیر با عواطف مختلفی روبه‌رو خواهید شد؛ اطمینان‌خاطر، ناامیدی و هر حس دیگری از این دست به سراغ‌تان خواهد آمد. علاوه‌براین، والدین به‌طور معمول بسته به شدت اختلال کودک، مهارت سازگاری خودشان و نوع سیستم حمایتی دچار احساسات مختلفی می‌شوند. شنیدن خبر اختلال یادگیری کودک حتی برای کسانی که انتظار آن را داشته‌اند شوک‌آور است. والدین به‌ناچار اهمیت مسئله را می‌پذیرند و به فکر فرو می‌روند که این موضوع چه تأثیری روی آینده فرزندشان خواهد گذاشت. واکنش‌های زیر واکنش‌هایی هستند که به‌طور معمول پس از پی بردن به وجود اختلال یادگیری در کودک از خودمان نشان می‌دهیم. ممکن است شما با شنیدن خبر اختلال کودک‌تان، یکی یا همه واکنش‌های زیر را تجربه کنید. صبور باشید و باحوصله به آنچه که شنیده‌اید فکر کنید. یاد بگیرید با عواطف مختلفی که به‌سراغ‌تان می‌آیند روبرو شوید تا بتوانید مشکل را بپذیرید.

ریشه‌ اختلالات یاد‌گیری کودکان:

انواع زیاد‌ی از عملکرد‌های غیرعاد‌ی مغز وجود‌ د‌ارند‌ هر کدام از این عملکردها اگر منجر به نقص شوند باعث اختلال می شوند  که می‌توانند‌ منجر به یک اختلال یاد‌گیری شوند‌.

۱. انکار

انکار یعنی نپذیرفتن اختلال کودک. والدین برای عقب‌ماندگی تحصیلی فرزندشان بهانه می‌تراشند، چون نمی‌خواهند وجود اختلال را در کودک بپذیرند. آن ها ممکن است معلم یا همسرشان را مقصر عقب‌ماندگی کودک بدانند یا ممکن است کودک را به تنبلی متهم کنند و حاضر نشوند خدمات آموزش استثنائی را بپذیرند. چرا انکار می‌کنیم؟ پذیرش اختلال برای برخی والدین بسیار ترسناک است. انکار ریشه در ترس عمیق والدین دارد. والدین می‌ترسند که اختلال کودکشان باعث تقلای او در زندگی یا طرد شدنش توسط دیگران شود. کابوسی بدتر از این برای پدرومادر وجود ندارد. اگر پذیرفتن اختلال کودک برای‌تان سخت است، بهتر است دلیل این احساس را از خودتان بپرسید. آیا پذیرفتن این حقیقت به‌خودی خود سخت است و دلیل دیگری ندارد؟ آیا نظرات دیگران می‌تواند به شما کمک کند؟ اینکه چرا پذیرفتن این حقیقت تا این حد برای‌مان سخت است و اینکه چگونه می‌توانیم بر احساسات‌مان غلبه کنیم نکات مهمی هستند که باید بفهمیم. درنهایت باید بپذیرید که تقلای کودک شما دلیلی دارد. پذیرفتن حقیقت موضوع و برنامه‌ریزی برای مقابله با آن به سود هردوی شما است.

۲. خشم

خشم برادر انکار است، چون همانند انکار ریشه در ترس دارد. والدینی که از اختلال کودک‌شان عصبانی هستند ممکن است انگشت اتهام خود را به سمت دیگران نشانه بگیرند. برای مثال ممکن است خشم شما در قالب انتقاد یا اعتقاد به اختلال سیستم مدرسه در آموزش صحیح کودک‌تان بروز کند. همچنین ممکن است شما را وادار به برگزاری جلسات فشرده و سخت برنامه آموزش خصوصی کند. ایرادی ندارد که از شنیدن خبر اختلال کودک‌تان خشمگین شوید. به‌هرحال قرار است کودک‌تان با چالش‌هایی روبرو شود که کاملاً ناعادلانه هستند، اما نباید اجازه دهید این خشم در شما ریشه بدواند. خاصیت خشم این است که ناعادلانه بودن موقعیت کودک را به شما نشان می‌دهد، اما باید مراقب باشید که خشم‌تان را به سمت دیگران و از جمله خودتان نشانه نگیرید. درعوض از نیرویی که خشم به‌شما می‌دهد بهره بگیرید. بگذارید این نیرو برای حمایت از کودک به شما انگیزه بدهد و تلاش‌های‌تان را برای پیدا کردن راه‌حل تقویت کند. خشم اگر در مسیر صحیح هدایت شود مفید خواهد بود. نگذارید خشم‌تان بر شما چیره شود یا دیگران را ناراحت کند.

۳. سوگ

سوگ احساسی است قدرتمند که با از دست دادن عزیزان ارتباط دارد. بسیاری از والدین وقتی می‌فهمند که کودک‌شان اختلال دارد چنین احساسی پیدا می‌کنند. به‌هرحال این اختلال آرزوهایی را که برای کودک‌شان داشته‌اند برباد می‌دهد و قلب آنها را می‌شکند. احساس می‌کنند که همه چیز تغییر کرده است و پذیرفتن حقیقت برای‌شان سخت می‌شود. ناراحت شدن شما به‌خاطر از دست رفتن زندگی طبیعی کودک منطقی است و نباید به‌خاطر این ناراحتی خودتان را سرزنش کنید. به‌سوگ نشستن شما پس از آگاه شدن از اختلال یادگیری کودک‌تان واکنشی طبیعی است. اما نباید اجازه دهید احساس سوگ بر زندگی‌تان مسلط شود. ناراحت شدن ایرادی ندارد، اما نباید در غم‌وغصه غرق شوید، چون حس قربانی بودن به‌سرعت برشما حاکم خواهد شد. شما که دوست ندارید به‌خاطر خودتان یا فرزندتان عزا بگیرید! بله! رویارو شدن فرزندتان با چنین مشکلی غم‌انگیز است، اما به‌جای اینکه زانوی غم بغل کنید، به خودتان و فرزندتان دلداری و روحیه بدهید. فکرتان را روی درک کردن کودک و پشتیبانی از او متمرکز کنید. با این کار، کودک‌تان را برای رویارویی با چالش‌های پیش رو قوی می‌کنید.

نویسنده
ادمین
مطالب مرتبط
  • دیدگاه‌هایی که حاوی ناسزا و افترا است، به هیچ عنوان پذیرفته نمی‌شوند
  • برای بهتر و روان‌تر خوانده شدن دیدگاه شما، بهتر است از متن به صورت فارسی استفاده کنید نه با حروف فینگلیش
  • موارد درگیری با کاربران در پاسخ به دیدگاه دیگر کاربران پذیرفته نمی‌شود
نظرات

دیدگاهتان را بنویسید!

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *