یغما گلرویی، مترجم کتاب، توضیح میدهد که ترجمۀ درست اسم کتاب (Le Sex inutile) در واقع جنس بیفایده یا جنس بیمصرف است اما چون سالها با این عنوان برای خوانندگان فارسی زبان شناخته شده، همین عنوان را برای کتاب انتخاب کردند.
در ابتدای کتاب، فالاچی توضیح میدهد که هرگز به متفاوت بودن زنان اعتقادی نداشته و هیچ فرقی میان آنان با مردان قایل نبوده است اما به سفارش هفتهنامهای که در آن کار میکرد (L’Eropeo)، گزارشی از وضعیت زندگی زنان درکشورهای پاکستان، هندوستان، مادرسالارهای مالزی، چین، ژاپن و هاوایی تهیه کرد و سپس مستندات خود را در سال 1961 (1339 شمسی) در قالب این کتاب جمعآوری نمود. کتاب به نثری ساده و روان نوشته و ترجمه شده و اطلاعات جالب توجهی را در مورد نگرش زنان این کشورها در آن سالها ارائه میدهد. برخی از نکات کتاب از فصول مختلف، در ادامه ارائه میشود.
پاکستان: زنان این کشور، در دورانی که فالاچی با آنها صحبت میکند، معتقدند که انتخاب کردن شوهر توسط زنان، مایۀ بیارزشی آنان است چون در این صورت زن برای جلب توجه مردان، خود را میآراید و این از ارزش او کم میکند. همین طور، آنها معتقدند که والدین درک و تجربۀ بهتری دارند و همسران بهتری را برای آنان برمیگزینند.
هندوستان: گاندی گفته “هیچ انقلابی را نمی‌شود عظیم تلقی کرد مگر آن که زنان یک کشور و نحوۀ زندگیشان را دگرگون کند. شاید زنان از نظر جسمی ضعیفتر از مردان باشند اما از لحاظ روحی، نیرویی صد برابر مردان دارند. اگر میتوانستم ارتش آزادیِ هند را از زنان تشکیل دهم، بدون شک قبل از یک سال به پیروزی میرسیدم”. این سخنان در شرایط و زمانی گفته میشوند که زنان هندی از بسیاری از حقوق خود محرومند. فالاچی زنان هندی را موجودات مهربان غمزدهای توصیف میکند که ترس از مجازات شدن برای گناهی که نکردهاند، در چشمانشان موج میزند. آنها کاملاً تابع مردان خانوادهاند و به سختی توانستهاند در کشوری که کنترل تولد، جرم کبیره محسوب میشود، میزان زاد و ولد خود را کنترل کنند. عشق برای این زنان چیزی مضحک و غیرمنطقی است.
مالزی: در یکی از جالبترین فصلهای کتاب، فالاچی به دیدن قبیلهای از مادرسالارها میرود. این زنان نسبتاً در انزوا زندگی میکنند و مالک زمینهای کشاورزی و باغهای خود هستند. در روستای آنان فقط زنان و بچهها دیده میشوند و مادرها برای فرزندان پسر خود که در آن جا جنس ضعیفتر هستند، افسوس میخورند!
چین: در این زمان، زنده به گور کردن نوزادان دختر که قبلاً رواج داشته، مدتی است که غیرقانونی اعلام شده است و زنان اجازه یافتهاند برخی از کارهای مردان را انجام دهند. فالاچی در مورد رسم باندپیچ کردن پای دختران در چین برای داشتن پاهای کوچک، که برای یافتن شوهر امتیاز محسوب میشده، پرس و جو میکند. او متوجه میشود که استفاده از کلمۀ عشق در حضور مردم و مکانهای عمومی ممنوع است. زنان با رها کردن زیبایی خود و پوشیدن لباسهای زمخت مانند مردان، تلاش کردهاند که سهم خود را از زندگی اجتماعی آن روزگار به دست بیاورند.
ژاپن: در ژاپن آن دوران، آمار خودکشی زنان، مثل چین، بالاتر از مردان است و تنها شانس زنان برای داشتن احترام این است که به سن سالمندی برسند. طبق قانون، هرگونه فعالیت اجتماعی یا سیاسی برای کودکان، بیماران و زنان ممنوع است. از طرف دیگر انقلاب صنعتی و ورود وسایل برقی به خانهها، باعث شده زنان ژاپنی وقت کمتری را در خانه بگذرانند و بیشتر در اجتماع باشند.
هاوایی: در این فصل فالاچی از هولا که نوعی رقص زیبای زنانه و از رسوم کهن هاوایی است صحبت میکند. “هولا یه زبونِ قشنگ زنونه بود که با حرکات ظریف و آهنگای آروم قصهایی رو تعریف میکرد”.
دیدگاه‌هایی که حاوی ناسزا و افترا است، به هیچ عنوان پذیرفته نمی‌شوند
برای بهتر و روان‌تر خوانده شدن دیدگاه شما، بهتر است از متن به صورت فارسی استفاده کنید نه با حروف فینگلیش
موارد درگیری با کاربران در پاسخ به دیدگاه دیگر کاربران پذیرفته نمی‌شود